Thunderbolts* brengt Marvel terug naar zijn gloriedagen (REVIEW)

Thunderbolts* is de nieuwste film in het MCU van Marvel Studios, maar weet het de Marvel-moeheid op te lossen?

Sinds Avengers: Endgame hebben we eigenlijk geen nieuw team meer op het witte doek gezien. We kregen een trio in The Marvels, maar het echte Avengers-gevoel hebben we sinds 2019 niet meer gehad. Dat is toch zonde, want een van de mooiste dingen aan Marvels MCU is dat je personages met verschillende karakters en achtergronden met elkaar ziet vechten en praten. Die samenkomst krijgen we nu voor het eerst in Thunderbolts*, wat nogal een andere insteek is dan de Avengers die je gewend bent.

De Thunderbolts bestaan uit een groepje personages die grens tussen held en schurk vervagen. Alle leden hebben een dubieus verleden en willen stiekem allemaal betere dingen doen met hun leven. Het doet denken aan DC’s Suicide Squad. Echter zijn dat vooral schurken die gedwongen worden om goede dingen te doen, omdat ze anders worden opgeblazen. De Thunderbolts zijn eerder anti-helden die vooral veel last hebben van trauma, een kernonderdeel van de film.

Bij elkaar geraapte buitenbeentjes

Wat Thunderbolts* vanaf het eerste moment boeiend maakt, is dat de leden uit verschillende hoeken komen van het universum, maar altijd op de zijlijn hebben gestaan. Yelena Belova (Florence Pugh) ondersteunde haar zus Natasha Romanoff voornamelijk in Black Widow. Datzelfde geldt voor haar vader Red Guardian (David Harbour) die in dezelfde film speelt. Evenals de gehersenspoelde Taskmaster (Olga Kurylenko).

John Walker (Wyatt Russell) was in Falcon & The Winter Soldier voor een aflevering of twee de nieuwe Captain America, voordat hij letterlijk en figuurlijk doorsloeg met zijn nieuwe schild. Ghost (Hannah John-Kamen) hebben we sinds Ant-Man and the Wasp niet meer gezien, maar liep toen ook al met haar ziekte te kampen. En Bucky? Die heeft natuurlijk het meeste al doorstaan en is eigenlijk al hervormd.

De chemie tussen deze onwaarschijnlijke verzameling werkt bijzonder goed. Het is duidelijk een groep waar Yelena de leider is. Zij houdt de buitenbeentjes een beetje bij elkaar en denkt vaak het beste nog een beetje helder na. Het gekibbel tussen de zelfingenomen ‘losers’ zit nooit in de weg van de serieuze dreiging die de film voortstuwt.

Een nieuw lid als sterspeler

Weg van de bekende personages krijgen we in Thunderbolts* voor eerst te maken met Bob Reynolds (Lewis Pullman). De ogenschijnlijk normale kerel wordt plots onderdeel van de groep zonder al te veel over zichzelf te weten. Later blijkt dat Bob dezelfde procedures is ondergaan als andere super-soldaten zoals Steve Rogers. Daar waar Steve één en al goed was, heeft Bob eerder een traumatisch leven gehad, net als de rest van de Thunderbolts.

Bob is opgegroeid met ruziënde ouders, een meth-verslaving en weinig liefde of mensen om zich heen. Dit heeft geleid tot een zelfvernietigende depressie die op overtoeren draait sinds zijn experiment. Het resultaat is een enorm sterk personage dat een soort tweede persona heeft, dat bestaat uit al het negatieve in hem. Acteur Lewis Pullman gooit alles uit de kast om een werkelijk gebroken Bob op het witte doek te toveren.

Wat Thunderbolts* extreem sterk en fris maakt ten opzichte van andere Marvel-producties, is dat het niet bang is om dieper in deze onderwerpen te duiken. Bob’s verslaving en depressie krijgt enorme diepgang in misschien wel een van de meest emotionele en treurige scènes dat het MCU ooit heeft gezien. Zijn duistere kant is meteen het bruggetje om de gevoelige kanten van Yelena’s duistere verleden of Walkers problematische vaderschap te verkennen. Yelena’s eenzaamheid wordt erg emotioneel gebracht wat menig kijker persoonlijk ook zal raken. Eenzaamheid is nou eenmaal een probleem dat het echte leven maar al te goed kan kennen.

De zijlijn

Het zou een overvolle film worden als elk personage dezelfde uitdieping kreeg als bovengenoemden. Toch is het jammer dat Taskmaster en Ghost wat meer op de zijlijn staan. Vooral Ghost, dat toch behoorlijke diepgang kreeg met haar faserende ziekte – en vaardigheden – in Ant-Man and the Wasp, had best wat meer uitgekleed kunnen worden in Thunderbolts*. Ook in andere scènes wordt ze sneller op de zijlijn gezet, wat stiekem een gemiste kans is.

Zulke keuzes moeten nou eenmaal gemaakt worden om de structuur in toom te houden. Iets wat Thunderbolts* als geen ander kan. Alle onderwerpen lopen zo kloppend in elkaar over, zoals Bucky die al hervormd is en de rest van het team dus kan wijzen op dat het mogelijk is om een doorstart te maken in je leven. Want daar is waar oorspronkelijk de Thunderbolts-groep om draait: een nieuwe kans voor anti-helden.

Ouderwets genieten

Thunderbolts* maakt slim gebruik van het kernonderwerp, je trauma’s en problemen overwinnen. De laatste akte draait eens niet om een bombastisch gevecht, maar meer om het letterlijk verslaan van persoonlijke issues. Hoewel de manier waarop deze akte concludeert enigszins voorspelbaar is, voelt het desondanks verrassend fris en volwassen.

Onder de streep is Thunderbolts* een enorm gebalanceerde film met een duidelijk, emotioneel verhaal. De chemie tussen de leden is een frisse wind doordat ze niet eerder met elkaar te maken hebben gehad. Ze weten de serieuze ondertoon op exact de juiste momenten de toon te verlichten om Lewis Pullmans en Florence Pughs emotionele stukken af te wisselen. Thunderbolts* staat met zijn voeten aan de grond en weet het ouderwetse plezier van het MCU weer helemaal terug te brengen.

Marvel Studios’ Thunderbolts* is vanaf 30 april te zien in de bioscoop

Onderwerpen

• Marvel
• marvel studios
• MCU
• Review