Death Stranding 2: On the Beach (review): onvergelijkbaar goed

Het polariserende Death Stranding wist WANT's Ruan gek genoeg compleet te grijpen. Death Stranding 2: On the Beach doet het trucje opnieuw en dat werkt beter dan ooit.

Meesterbrein Hideo Kojima maakte in 2019 zijn eerste onafhankelijke game, los van de klauwen van zijn voorgaande uitgever, Konami. Iedereen hoopte op een Metal Gear Solid-vervolg, maar in plaats daarvan kregen we Death Stranding: een game waar je in principe een pakketjesbezorger bent. De PostNL- en loopband-grappen werden snel gemaakt en ook ondergetekende snapte het maar niet. Het was een goede twee jaar later dat ik eraan begon en het compleet klikte.

Ik kon dan ook niet wachten op een vervolg van deze game. Death Stranding 2: On the Beach is nu eindelijk uit en het is alles wat ik wilde en zoveel meer. In de kern is Death Stranding 2 nog steeds een bezorg-game, al doe je daar de kracht van de game mee tekort. Wat misschien beter klinkt is een hike-game door het prachtige, ongerepte Australië, de nieuwe hoofdlocatie van DS2.

Heb je even?

Ongerept klinkt raar voor een land waar een grote, ontwikkelde samenleving op is te vinden, maar de wereld van Death Stranding zit anders in elkaar. Om dat volledig uit te leggen, heb ik meerdere artikelen nodig, maar in het kort is de wereld geraakt door een fenomeen dat de Death Stranding heet. Dat is een gebeurtenis waarbij de wereld van de doden in aanraking is gekomen met die van de levenden. Dat zorgt niet alleen voor rare, soms onzichtbare, wezens genaamd BT’s (Beached Things), maar ook een nieuw soort regen, genaamd Timefall.

Timefall maakt de omgeving niet alleen nat, het versnelt ook de entropie van tijd op alles wat het aanraakt. Een stukje metaal verroest in een enkele regenbui en mensen worden in seconden bejaard en sterven vervolgens. Dat zorgt ervoor dat de wereld van Death Stranding 2 eruitziet alsof er nooit mensen zijn geweest. Soms ziet het er zelfs buitenaards uit. Anderzijds kunnen mensen door de BT’s en Timefall ook niet meer in de buitenwereld leven. Ze leven in ondergrondse schuilplaatsen en kunnen alleen communiceren via een holografische zoom-call. En de enigen die dit mogelijk maken zijn porters, ofwel de bezorgers die spullen van schuilplaats naar schuilplaats brengen.

Als je de link met de lockdown-periode tijdens de covid-pandemie hebt gelegd, dan heb je de juiste reactie. Niet dat de game erop gebaseerd is, maar het maakte de impact van het alleen zijn en het verlangen naar verbintenis in de eerste game alleen maar groter. Jij moet als porter deze schuilplaatsen verbinden met een zogenaamd Chiral Network, wat in principe gewoon buitenaardse wifi is dat veel goeds mogelijk maakt voor de mensheid.

Van eenzaamheid naar een online wereld

Net als in het eerste deel speel je als hoofdpersonage Sam Porter Bridges (Norman Reedus) en reis je door voornamelijk Australië en een stukje Mexico. Dat is een groot contrast met het Noord-Amerika van het eerste deel. Dit gebied had veel weg van de Noorse of IJslandse landschappen. In Australië krijg je echter een heel ander kleurenpallet, met uitgestrekte woestijnen en savannes. De keuze om zo’n ander continent te kiezen is erg geslaagd, omdat je écht het gevoel hebt dat je ergens anders bent.

Dat is handig, want in principe doe je qua gameplay precies hetzelfde. Neem een pakketje mee voor schuilplaats A, maak een barre tocht door alle gevaren van natuur en vijand en verbind de schuilplaats bij aankomst met het netwerk. Zodra zo’n schuilplaats met het bijbehorende gebied is verbonden, opent er een nieuwe wereld voor je. Ineens ben je verbonden met andere spelers. In Death Stranding 2 kun je namelijk allerlei bouwwerken plaatsen die je tochten makkelijker maken, maar deze worden gedeeld met andere spelers.

Die ene rivier die je met moeite overstak tijdens je heenweg? Daar staat nu een brug van TomHardyLover3202. Even je batterijen opladen naast de schuilplaats? Joekelvlees020 heeft een generator geplaatst. Dat systeem geeft een heerlijk saamhorigheidsgevoel. Je maakt het bezorgen makkelijker voor jezelf én anderen. In Death Stranding 2 kan dat natuurlijk met nog meer speeltjes en bouwwerken dan voorheen. Zodra je weer een nieuwe schuilplaats moet verbinden met het netwerk, moet je eerst flink wandelen door een offline-gebied, waar dus geen bouwwerken staan. Dan is het weer terug naar de basis, zonder hulp een grote hike afleggen.

Audiovisuele ontspanning

Death Stranding 2 is op zijn sterkst op dit soort pure momenten. Momenten waarin jij met een lading pakketten op je rug de beste weg probeert te vinden naar je doel, zonder te struikelen. Je moet het pakket immers in de beste staat afgeven (lezen we mee, DHL?). De natuur is dus eigenlijk je grootste vijand, maar vaak is het ook je vriend. Want tussen al dat ploeteren door word je beloond met prachtige vista’s. Zoals Joel in The Last of Us zegt: “You can’t deny that view”.

Ook in dit vervolg is de soundtrack van enorm belang. Met regelmaat gaat het volume van de game een tandje lager, zoomt de camera een stukje uit en wordt een nummer afgespeeld, veelal verzorgd door Woodkid. Die nummers waren in deel 1 vooral van IJslandse band Low Roar. Deze melancholische momenten zijn precies wat Death Stranding 1 én 2 zo mooi maken. In een industrie waar heftige, actievolle games de populariteit winnen, kiest Death Stranding voor een compleet andere, bijna rustgevende ervaring.

De mooiste game op dit moment

Australië ziet er wonderschoon en hyperrealistisch uit. Het is zo mooi, dat deze game met gemak de mooiste van dit moment is. Kojima heeft de Decima Engine, gemaakt door het Nederlandse Guerilla Games, compleet in de vingers en laat zien wat er allemaal mogelijk is met een 5 jaar oude PlayStation 5. Met de toevoeging van een dag-nacht-cyclus straalt Australië zoals nooit tevoren als de zon opkomt of achter de horizon verdwijnt. Nee, er is geen game in de wereld die er zo fenomenaal uit ziet als Death Stranding 2.

Dat maakt Kojima in de eerste minuten al duidelijk. Death Stranding 2 opent met een rits aan beelden van de verschillende landschappen, bijgestaan door nieuwe muziek-lead Woodkid. Als iemand met oog voor detail, kon ik wat ik op mijn scherm zag niet onderscheiden van het echte leven. Gepaard met het nummer Minus Sixty One is dit een van de meest legendarische openingen in een game ooit. Maar die pracht en praal gaat verder dan alleen de omgeving. Het is ook terug te zien in de cutscenes.

Oscarwaardig

Death Stranding 1 gooide al hoge ogen door de fantastische acteerprestaties van Norman Reedus (Sam), Fragile (Léa Seydoux), Higgs (Troy Baker) en Cliff (Mads Mikkelsen). De grafische sprongen die dit nieuwe deel maakt, zorgen ook voor nóg betere cutscènes met de bekende cast, waarin gezichtsuitdrukkingen en de motion capture nóg menselijker uit de verf komen. Het is geen geheim dat Hideo Kojima stiekem filmregisseur wil worden en met Death Stranding 2 bewijst hij dat hij dat absoluut in zich heeft. Vaak zit je praktisch een film te kijken met cutscènes van soms wel 20 tot 30 minuten lang.

De al fantastische cast wordt in Death Stranding 2 aangevuld met Rainy (Shioli Kitsuna), Tomorrow (Elle Fanning), Tarman (George Miller), Dollman (Fatih Akin) en Neil (Luca Miranelli), die allemaal topprestaties leveren. Dat is deels ook te danken aan het uitstekende script. Ik kan je uren vertellen waar deze cutscènes over gaan, maar dat zal je net zozeer verwarren als fascineren. Er is geen game noch film die zich kan meten met de unieke ideeën van Death Stranding en in het tweede deel durft Kojima ook nog een flinke dosis ‘weird’ erbij te doen.

Een perfect vervolg

Death Stranding 2 is in de kern dezelfde game als Death Stranding 1. Toch spreekt de nieuwe versie veel meer mensen aan. Duizenden spelers pleiten online al voor een GOTY (Game of the Year)-nominatie dan wel overwinning. Dat terwijl het eerste deel op z’n zachtst uitgedrukt omgeschreven werd als loopsimulator. Wat is er dan anders? Behalve een grafische boost, een sterrencast en een heerlijke soundtrack, is Death Stranding 2 vooral ook toegankelijker geworden voor de gemiddelde speler.

De spelmechanieken worden veel geleidelijker geïntroduceerd. Cutscènes worden beter gedoseerd en het verhaal is wat beter te volgen. Dat is best knap, gezien de complexiteit van de wereld waarin het zich afspeelt. De nieuwe bouwwerken vullen de wereld met nog meer hulpstukken, de actie en het schietwerk is eindeloos verbeterd, nieuwe animaties maken het hiken soepeler dan ooit. Alles in deze game is verbeterd, versoepeld of vernieuwd.

Dat de eerste game je misschien niet heeft weten te grijpen, valt te overzien. Maar als je openstaat voor een game die letterlijk nergens mee te vergelijken is en in elk opzicht een verbetering is van zijn voorganger, dan wel niet de industrie, dan gaat Death Stranding 2: On the Beach je helemaal wegblazen. Pakketjes bezorgen is namelijk nog nooit zo mooi, rustgevend, verwarrend, melancholisch en verslavend geweest.

Death Stranding 2: On the Beach is nu beschikbaar voor PlayStation 5.

Deze games kunnen leiden tot een blokkade op je Nintendo Switch, dit wil je weten

Onderwerpen

• Death Stranding
• games
• Playstation 5