Ghost of Yōtei (review): Cool, maar oh zo veilig

Ghost of Yotei volgt het enorm succesvolle Ghost of Tsushima op, maar doet dat op een extreem veilige manier.

Insomniac gooide hoge ogen toen het in 2020 afstapte van jarenlang Infamous-games maken. Het uitstapje was op het Japanse eiland Tsushima, waarin je als Jin Sakai werd verstoten door je vader en uit was op wraak. WANT’s Ruan had een prima tijd met de gloednieuwe IP, maar de wereld van Ghost of Tsushima miste wat. Het miste leven en cultuur. Gaat het vervolg Ghost of Yōtei daar verandering in brengen?

Laten we één ding vooropstellen: Ghost of Yōtei is een extreem veilig vervolg op de eerdere game. Het voelt zo cliché om te zeggen, maar niks is minder waar: als je Ghost of Tsushima leuk vond, ga je dit ook leuk vinden. Voelde je niks voor het eerste deel? Dan gaat Ghost of Yōtei daar waarschijnlijk geen verandering in brengen.

Japan, wat ben je weer kaal

Ghost of Tsushima werd bejubeld door de flora van het Japanse eiland. De wind blies elk individueel blaadje dansend richting de volgende missie. Zonder al te veel poespas op je scherm, werd je van A naar B geleid door de wind zelf. Een vogeltje vliegt onderweg langs je heen en wijst je richting een zij-activiteit. Dat was toen erg indrukwekkend, maar het trucje voelt nu achterhaald. Begrijp me niet verkeerd, het is nog steeds fijn dat je niet constant op een kompas of kaart hoeft te kijken waar je naartoe moet, maar de magie is er vanaf.

Door wijdgestrekte graslanden rijden met je paard wordt daardoor ook minder spannend. Sneller dan in het eerste deel wordt duidelijk dat ook Ghost of Yōtei stiekem best kaal is. Er is gewoon weinig interessants te zien tussen de verschillende doelen. Ja, je kunt in zo’n twintig warmwaterbronnen zitten om te reflecteren en iets meer levens te krijgen, maar het wordt gewoon snel saai en repetitief.

Dat was mijn grootste pijnpunt wat betreft Tsushima en het is daarom net zo jammer dat dit probleem blijft hangen in Ghost of Yōtei. Deze game creëert wel iets meer leven in de brouwerij. Zo kom je sporadisch een paar leegstaande huisjes tegen en soms een iets grotere plek waar zowaar mensen wonen, maar er is geen leven. Je loopt een huis binnen en een stukje script wordt voorgelezen door de inwoners. 10 uur later kom je het huisje binnen en wordt hetzelfde script weer voorgelezen. Ghost of Yōtei mist simpelweg overtuigende tekenen van echt leven.

Deja-vurige wraak

Een ander pijnpunt is het inspiratieloze verhaal van Ghost of Yōtei dat het best wel grijpende verhaal van het eerste deel moet opvolgen. In de game speel je als Atsu. Haar familie is vermoord door 6 uniek geklede mensen die bekendstaan als de Yōtei Six. Dan zit er vanzelfsprekend maar één ding op: wraak nemen.

En dat is eigenlijk de hele game. Je gaat op pad om de zes mensen te vermoorden, meer niet. Ze zitten allemaal in een ander gebied en je moet ze allemaal verslaan voordat je hun leider aan kan pakken. Dat levert twee prangende problemen op. Allereerst is het een doodsimpel en niet al te creatief verhaal. Ten tweede is dit precies wat Assassin’s Creed Shadows eerder dit jaar ook al deed.

Nu is het flauw om Yōtei af te rekenen op het feit dat een game die ongeveer in dezelfde periode verscheen exact hetzelfde verhaal vertelde. Het is vooral dat Tsushima zowaar een interessant en emotioneel verhaal had, dat zonder moeite Atsu’s avontuur overschaduwt. Yōtei heeft enkele momenten en twists die enigszins emotioneel beladen zijn, maar het is gewoon niet genoeg om de rest van het extreem voorspelbare verhaal omhoog te liften.

Vorm boven functie

Yōtei moet het dus niet hebben van een super diepgaand verhaal. Daarom leunt het ontzettend op cool zijn. Atsu is om het bot uit te drukken een badass. Soms kijk je naar een samoeraifilm, maar Yōtei is op veel vlakken stiekem een echte western. De duels worden met veel spanning opgebouwd en als je het verkeerde theehuisje binnenloopt, stopt iedereen met praten en staren ze je muisstil aan. Er zijn genoeg coole momenten in de game waardoor Atsu zich absoluut kan meten met Jin Sakai.

Daarbij komt ook een wolf kijken, want wolven zijn cool. Tijdens je avonturen word je soms bijgestaan door een wolf. Dat klinkt aanvankelijk als een grote verbetering, maar onder de streep is het gewoon weer een hulpgenootje die een beetje helpt met vechten. Het voegt weinig toe aan de mogelijkheden of de creativiteit die je kunt uitoefenen tijdens gevechten, maar het is wel cool.

Minder cool is hoe ongelooflijk erg Ghost of Yōtei de intelligentie van de speler ondermijnt. Het zoeken naar zo’n stoombadje via een vogel is niet nodig, als elk stoombadje dezelfde rode boom als herkenpunt heeft. Op ontdekking gaan heeft weinig impact als alle kenmerken overdreven duidelijk getoond worden. De klautermomentjes missen ook input van de speler, omdat het een lineaire lijn aan klimbare rotsen is die je moet volgen. Om nog maar niet te beginnen over de puzzels die opgelost kunnen worden door een 3-jarige. Is dit waar we 5 jaar op hebben zitten wachten?

Wat is beter dan één katana?

Twee katana’s. Dat is het antwoord van Yōtei op de enkele katana die je nog in Tsushima gebruikte. Daar had je verschillende houdingen. De ene houding gebruikte je voor dit type vijand, en de andere gebruikte voor dat type vijand. Een simpel concept, maar visueel niet boeiend. Om dat op te lossen zijn de houdingen in Yōtei vervangen door verschillende wapens. Elk wapen voelt compleet anders en moet inderdaad weer gebruikt worden voor specifieke vijanden.

Het probleem is dat het op papier interessanter klinkt dan de praktijk. Ja, visueel en gevoelsmatig zijn de wapens een grote verbetering van de houdingen van deel 1, maar in principe mondt het gewoonweg weer uit op het ene wapen gebruiken voor de ene man en de andere voor een andere man.

Het vechten is gewichtig en voelt lekker bloederig aan, maar het verschil tussen wapens geeft je op z’n best een seconde aan denkwerk: oh ja, hij heeft een stok, dan moet ik de dual katana pakken. Verder is het vechten ook vrij standaard. Doe wat heavy attacks tot de stagger-meter gevuld is, daarna een stel light attacks en herhaal het riedeltje opnieuw. Het helpt dan ook niet dat je echt enorm veel aan het vechten bent. De meeste opdrachten vragen je om naar een kamp te gaan en een stel mannen af te slachten. Leuk in de eerste 10 uur, maar de volgende 20 uur speel je toch op de automatische piloot.

Weinig nieuws, weinig slechts

Ik heb een prima tijd beleefd met de Ghost of Yōtei , maar het heeft me op weinig tot geen punten echt weggeblazen. Yōtei bouwt voort op de basis die Ghost of Tsushima heeft gelegd. Dat was een goede basis, maar ergens had ik toch op een deel gehoopt dat grote stappen maakte. Het helpt dan ook niet dat de game constant je hand vasthoudt en dingen soms iets te veel versimpelt. Ja, dat levert een lekker tempo op, maar je haalt er als speler weinig uit.

Ware het niet het saaie verhaal, de mild aangeklede open wereld en de ietwat repetitieve gameplay, dan had Ghost of Yōtei dit bijzonder goede gamejaar nog beter gemaakt. Maar met de huidige verbeteringen is het vooral een verfijning, een extreem veilige verfijning. En dat is niet per se slecht, in tegendeel, Ghost of Yōtei is een goede game, maar het blinkt gewoon nergens in uit. Hierom is het vooral een keurig tussendoortje dat bewijst dat Sucker Punch misschien weer een Infamous-game moet gaan maken.

Onderwerpen

• Ghost of Tsushima