Mafia: The Old Country (review): een filmische, maar voorspelbare achtbaan

Mafia: The Old Country gaat terug naar de basis en slaagt erin om een filmisch avontuur neer te zetten, maar is het memorabel?

De Mafia-franchise gaat langer mee dan je denkt. De eerste game, Mafia; The City of Lost Haven, verscheen in 2002. Daarna werden er nog eens twee games uitgebracht. Het idee is simpel: je groeit van een nietsnut tot een respectabel lid van een maffia-bende. Je schiet mensen neer, rijdt rond in een grote stad en doet soms leuke zij-activiteiten.

Maar het derde deel, Mafia III, mondde meer uit in een volwaardige openwereldgame waarin je een stad vol icoontjes hebt. Dat terwijl de eerdere Mafia-games wat lineairder waren. Mafia: The Old Country neemt daarom stappen terug naar de basis en gaat voor een lineair avontuur dat tegelijkertijd een voorganger is van de eerste trilogie.

Viva Italia

Mafia: The Old Country speelt zich af in het Sicilië van begin 1900. Auto’s zijn weggelegd voor de rijken terwijl de armere mensen nog op paarden rijden. Dat is een grote stap terug vergeleken met het moderne, ontwikkelde Amerika waar de vorige games zich in afspelen. Van drukke steden vol met auto’s ga je nu te paard langs wijngaarden en beboste paadjes.

De rustieke steden en villa’s op de bergen geven bijzonder goed een authentiek Italiaans sfeertje. Binnen seconden heb je het gevoel dat je de typische Nederlandse vakantie naar Italië dit jaar kan overslaan. In dit heerlijke Sicilië maak je vroege dagen van de lokale maffia mee en dat begint allemaal in de mijnen met Enzo. Dat de game grafisch ook dik in orde is, is alleen maar goed nieuws. Toch wil de performance soms wel inzakken in het grotere stadje of tijdens het rondrijden.

Een typische goedzak in een typische slechte omgeving

Enzo is slechts een magere mijnwerker die weet te ontsnappen van de slavernij waarin hij zich in bevindt. Al snel wordt hij in armen genomen door de Torrisi-familie die Enzo’s potentie ziet. Waarom? Omdat Enzo het hoofdpersonage is natuurlijk. Meer maakt de game ook niet duidelijk. Wat wel duidelijk wordt is de richting van het verhaal nadat Enzo Isabella ontmoet, de dochter van de grote baas Don Torrisi. Vanzelfsprekend is ze super mooi en vanzelfsprekend is Enzo direct verliefd.

Maar als nieuweling, vers uit de mijnen, moet je alles behalve de dochter van de grote baas gaan versieren en dat weet Enzo dondersgoed. In plaats daarvan verkoopt hij zijn ziel aan Don Torrisi. Hij zegt overal ja tegen en voert alle taken zonder nadenken uit. Enzo wil respect verdienen en wordt voor je het weet een gerespecteerd onderdeel van de familie. Maar hij is diep van binnen een ‘good guy’ en hoort helemaal niet thuis in de illegale maffia-wereld.

Dat ziet Isabella ook in hem en al snel beginnen ze een hele stiekeme relatie. Het jammere aan dit alles is dat je eigenlijk precies kan voorspellen waar dit naartoe gaat en helaas wijkt de game ook weinig af van die verwachting. Enzo raakt verstrikt in een oneindige groei van loyaliteit terwijl hij nooit met goedkeuring van Don Torrisi samen kan zijn met Isabella. Enzo blijft dan ook door de jaren heen tegen alles ja zeggen en doet alles eigenlijk perfect. Het is een goedzak zonder veel diepgang, wat hem stiekem een beetje saai maakt.

Speelbare film

Ondanks de open wereld van Sicilië, die je technisch gezien vrij kan verkennen, is Mafia: The Old Country een ontzettend lineaire game. Er zijn geen zij-missies en er zijn geen willekeurige activiteiten om te doen buiten de missies om. Mafia: The Old Country is een achtbaan waarin je nauwkeurig op het rails wordt gehouden. Dat is niet erg, in tegendeel, ik vond het juist fijn om even niet te hoeven zoeken naar honderden voorwerpen of de twintigste herhalende zij-activiteit.

Mafia: The OId Country is dan ook meer een speelbare film. Het helpt dat de hele cast fantastisch en overtuigend stemwerk levert en de gezichtsanimaties niet emotieloos zijn. De tussenfilmpjes genieten vaak van fraaie cinematografie en zijn een waar genot om te zien. Ze voelen zelfs als kleine beloningen tussen het schieten en rijden door. Mafia: The Old Country is ontzettend filmisch.

De game is ook niet vies van humor. Tussen alle serieuze zaken en oorlogen tussen verschillende families zijn er ook genoeg momenten die inhaken op komedische timings en muziek. Hoewel Mafia: The Old Country een filmische rit is, blijft het constant voorspeelbaar. Enzo doet alles goed en doet het allemaal om het respect van Don Torrisi te winnen. Zelden weet de game echt een gevoelige snaar te raken die je niet zag aankomen en dat is wel een beetje jammer.

Dit komt bekend voor

Qua gameplay is Mafia: The Old Country ook vrij veilig. In de essentie is het een third-person shooter waarin je veel achter muren en kratten loopt te schuilen. Je gaat relatief snel dood en tijdens mijn sessies moest ik ook een paar keer het dood-scherm bekijken. Het schieten voelt gelukkig wel gewichtig aan, maar qua wapens zijn er niet al te veel verschillen te merken. Mafia: The Old Country heeft dan ook geen upgrades voor de wapens, al kan je wel nieuwe kopen.

Soms krijg je een Hollywood-achtig actiestuk voorgeschoteld met veel bombarie, maar die momenten zijn op één hand te tellen. Het grootste gros is vooral gameplay dat enorm doet denken aan de Uncharted-serie. Dat schieten en wegduiken kan enigszins repetitief aanvoelen, maar gelukkig weet de game een ontzettend goede balans te vinden tussen domweg schieten en rustigere momenten.

Messen zijn saai

Sporadisch tijdens de game kom je een grote jongen tegen. Oftewel: een baas. Deze gevechten worden helaas altijd met messen opgelost. De game heeft een soort duelsysteem waarin je kan kiezen tussen drie verschillende aanvallen, blokkeren en opzij stappen. De eerste twee gevechten zijn misschien spannend, maar de volgende 10 vallen erg in de herhaling en zijn stiekem gewoon heel makkelijk.

Denk aan een potje steen-papier-schaar, maar je tegenstander laat elke keer 2 seconden van te voren weten wat hij gaat kiezen. Bij de ene aanval doe je deze knop en bij de andere doe je de andere knop. De gevechten zijn dan ook altijd hetzelfde, waardoor het allerlaatste gevecht alles behalve spannend is. Het is een beetje jammer dat de game zoveel leunt op een mechaniek wat er veel minder in had moeten zitten.

Lekker kort

Mafia: The Old Country vertelt een leuk, maar voorspelbaar verhaal in een korte tijd. Met 10-15 uur heb je de game uitgespeeld. Je zou er 20 uur uit kunnen halen als je alle waardeloze collectibles gaat opzoeken, maar daar bereik je alleen een platina trofee mee.

Het is niet erg dat een game kort is. Integendeel, ik vond het juist prettig dat je een duidelijk verhaal voorgeschoteld kreeg waarin je nooit verdwaalde of tientallen uren bezig bent. Mafia: The Old Country is niet dat ene familielid dat veel te lang blijft plakken terwijl de rest al weg is en dat mag best geapplaudisseerd worden.

De terugkeer naar een lineaire opzet in een fantastisch mooi en authentiek Sicilië is een geslaagde keuze geweest. Maar weg van de heerlijke tussenfilmpjes die je soms op het puntje van je stoel zetten, blijft er simpelweg weinig memorabels over. Zij het niet het voorspellende verhaal en de repetitieve gameplay, dan had Mafia: The Old Country hoge ogen kunnen vangen.

Mafia: The Old Country is nu beschikbaar op PlayStation 5, Xbox Series X/S en PC. Voor deze review is de game op een PS5 gespeeld.

Onderwerpen

• Mafia
• Playstation 5