Superman (review): stijgt op met turbulentie, maar landt uitstekend

Superman heeft een hoop verwachtingen en beloftes om waar te maken. Kan de film succesvol een nieuw filmisch universum opzetten?

Als je aan superheldenfilms denkt, dan denk je per definitie aan Marvel. Zij hebben met het Marvel Cinematic Universe (MCU) een verbonden filmisch universum gemaakt waarin personages van de ene film naar de andere vloeien. Concurrent DC had wel degelijk films, maar vrijwel niemand praat met veel positiviteit over Wonder Woman, Justice League of Man of Steel – als we Henry Cavills aanwezigheid en uiterlijk niet meetellen.

Sinds het vertrek van Guardians of the Galaxy-regisseur James Gunn bij Marvel is hij volledig in dienst bij DC onder de nieuwe noemer DC Studios. Gunn is het nieuwe creatieve brein van DC die een nieuwe poging gaat doen om een heus DCU te maken. Superman is de aftrap van dit nieuwe avontuur, de Iron Man 1 van DC. Weet Superman de liefde voor DC weer opnieuw aan te wakkeren?

Review: Superman

Ondergetekende heeft Superman stiekem altijd maar een saai personage gevonden. Hij is te sterk, hij is te saai, hij heeft geen issues. Het helpt ook niet dat Zack Snyder met zijn Superman-films een nogal duistere toon voerde. Eenmaal gesproken met de harde kern aan fans van Superman, blijkt dat het personage veel interessanter kan zijn dan we op het witte doek gezien hebben. Superman draait om pure goedheid, in iedereen een toekomst zien, iemand die anderen voorop zet en vooral enorm veel geeft om de mens.

Hoe mooi en mannelijk Henry Cavill ook is, zijn versie van Superman heeft het merendeel van de fans simpelweg een vertekend beeld gegeven. Hierdoor leek James Gunn aanvankelijk niet de meest voor de hand liggende kandidaat om de film op zich te nemen. Zijn werken staan voornamelijk bekend om de kneuzige humor en de soms ietwat gestoorde, maar toch humoristische toon. Achteraf bleek Gunn de beste persoon om Superman in een nieuw daglicht te zetten. Niet alleen is het kleurenpalet veel levendiger, maar het hart en de ziel druipen van het scherm af. Dat is nou net wat de iconische held zo hard nodig had.

Start van DCU

Superman is dus de start van een nieuw universum, maar het universum zelf bestaat al een tijdje. Helden zijn geen groot nieuws meer in deze filmische wereld, en superhelden werken zelfs voor ‘normale bedrijven’. Het is een gewaagde, maar begrijpelijke zet om mensen meteen in het diepe te gooien met deze film. We hoeven niet voor de zoveelste keer te zien hoe Superman ontstaat en het is gek om andere helden in een bestaand universum achter je te houden tot een toekomstige film.

Ik was wel bang dat de film te veel personages in de mix zou gooien en de rode draad uit het oog zou verliezen. Het is een lastige balans, want tegelijkertijd geeft dit het nieuwe universum veel leven. We zijn nu eenmaal gewend dat alle helden en schurken zich één voor één aanmelden, omdat dit de Marvel-opbouw was. Gelukkig maakt Gunn goed onderscheid tussen personages die er zijn om de wereld te vullen en personages die belangrijk zijn voor het verhaal.

Is Superman vriend of vijand?

De film start kort nadat Superman zich heeft bemoeid met een lokale oorlog in het oosten. Volgens hem was dat nodig, omdat er mensenlevens op het spel stonden. De rest van de wereld was verdeeld over zijn acties. Is dit niet iets wat de overheid moet regelen? Waarom helpt hij een land dat sowieso niet geliefd is? Daar begint het interessante vraagstuk dat de film maar al te graag behandelt: wanneer trek je de grens tussen blij zijn met een ‘alien’ die ons helpt en het tegengaan van zulke personen zonder reglementen?

Superman draait dan ook voornamelijk om dit vraagstuk, dat aangevoerd wordt door Supermans grootste rivaal Lex Luthor (Nicholas Hoult). Lex’ obsessie met het verslaan van Superman lijkt een beetje op een typische Tom & Jerry-situatie en wordt uitstekend vertaald door Hoult. De dynamiek tussen de twee komt heel goed uit de verf en is iets waar ik graag meer van zie in de toekomst.

Emoties en liefde in een superheldenfilm

Waar Superman vooral in straalt, is de oprechte emoties die het opwekt. Een groot onderdeel is de relatie tussen Lois Lane (Rachel Brosnahan) en Clark Kent. Ze kampen beiden met twijfels, niet alleen over hun relatie, maar ook over hun werk. Daarnaast neemt Gunn ook de tijd om de band tussen en het opvoeden van Clark Kent door zijn menselijke ouders uit te diepen. Mensen vergeten vaak dat Clark is opgegroeid op aarde met twee ontzettend lieve ouders. Dat maakt hem net zozeer mens als de ‘normale man’, dus ergens snap ik ook wel dat ik op straat vaak verward word met Superman.

Ondanks de luchtige sfeer weet Superman wonder boven wonder de juiste emotionele snaren te raken. Op meerdere momenten tijdens de film kwamen er toch wat emoties bij kijken, wat ik absoluut niet verwacht had. Het is Gunn gelukt om een Superman neer te zetten ontzettend menselijk is. Iemand die worstelt met de problemen van de mensheid, maar ook met zijn eigen identiteit. Als je zo snel als alien bestempeld wordt, kan ik begrijpen dat je daarvan baalt.

De Gunn-saus

James Gunn staat bekend om zijn bizarre komedische saus. Maar Superman is toch minder gek dan de Guardians of de Suicide Squad. De geliefde regisseur lijkt dit zelf ook te snappen. Superman is wel degelijk serieus, maar niet op zo’n duistere manier als we gewend zijn van de held. Die toon werkt ontzettend goed zodra het kwartje valt, maar soms schiet Gunn ook uit. Zo zijn er een paar onschuldige momenten waar Gunn grappig probeert te doen, maar het gewoon niet landt.

Anderzijds zijn er ook momenten vol actie die worden bijgestaan door typische Guardians-achtige muziek, waardoor er een grote glimlach op je gezicht verschijnt. Toch kun je merken dat Gunn een beetje heeft geworsteld om de juiste momenten te vinden om zijn kinderlijke humor naar voren te laten komen. Er zijn een aantal personages die er gewoon niet toe doen, maar wel schermtijd krijgen en sommige grappen zijn qua timing een beetje misplaatst.

Een vlucht van jewelste

Superman is onder de streep een uitstekende film, maar het duurde wel een volledige akte tot ‘ie z’n draai vond. De openingsact heeft soms een een raar tempo, waarin je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Dat is ook wel even wennen als je voor het eerst een universum ziet dat al eventjes bestaat. Bij de tweede kwart heb je een beter idee wat de toon, de sfeer en het doel van deze film is en gaat het met stabiele vaart door het verhaal.

Het zijn de acteerprestaties van David Corenswet, Rachel Brosnahan en Nicholas Hoult die eruit springen. De pure haat en jaloezie van Lex Luthor is een genot om te zien en Lois Lane is stiekem een van de meest geloofwaardige journalisten in een superheldenfilm ooit. Om Superman in actie te zien is een waar genot, dat middels minder standaard camerahoeken in een letterlijk nieuw perspectief wordt getoond.

Ondanks de kinderlijke humor en de turbulente opstijging, is Superman eindelijk een DC-film waar je blij van wordt. Superman staat voor hoop en dat maakt het alleen maar poëtisch dat deze film de start van het DCU is. Want als de film één ding goed doet voor het nieuwe universum, is het hoop geven.

Deze acteurs kropen eerder in het pak van Superman

Onderwerpen

• DCU
• James Gunn
• superman